Twee jaar geleden stierf er een 3 maanden oud kind in Ter Apel. Zojuist vond ik het gedicht terug dat ik schreef, om mijn woede erover te verwerken. Ik maakte een variatie op Ingrid Jonkers’ Die kind wat dood geskiet is deur soldate by Nyanga (1960).
Ingrid Jonker schreef:
Die kind wat dood geskiet is deur soldate by Nyanga
Die kind is nie dood nie
die kind lig sy vuiste teen sy moeder
wat Afrika skreeu skreeu die geur
van vryheid en heide
in die lokasies van die omsingelde hart
Die kind lig sy vuiste teen sy vader
in die optog van die generasies
wat Afrika skreeu skreeu die geur
van geregtigheid en bloed
in die strate van sy gewapende trots
Die kind is nie dood nie
nòg by Langa nòg by Nyanga
nòg by Orlando nòg by Sharpville
nòg by die polisiestasie in Philippi
waar hy lê met ’n koeël deur sy kop
Die kind is die skaduwee van die soldate
op wag met gewere sarasene en knuppels
die kind is teenwoordig by alle vergaderings en wetgewings
die kind loer deur die vensters van huise en in die harte
van moeders
die kind wat net wou speel in die son by Nyanga is orals
die kind wat ’n man geword het trek deur die ganse Afrika
die kind wat ’n reus geword het reis deur die hele wêreld
Sonder ’n pas
—
Het kind is niet dood
het kind heft zijn vuist naar zijn moeder
die Afrika schreeuwt de geur schreeuwt
van vrijheid en heide
in de townships van het omsingelde hart
het kind heft zijn vuist naar zijn vader
in de optocht van de generaties
die Afrika schreeuwen de geur schreeuwen
van gerechtigheid en bloed
in de straten van zijn gewapende trots
Het kind is niet dood
noch bij Langa noch bij Nyanga
noch bij Orlando noch bij Sharpville
noch bij het politiebureau van Philippi
waar het ligt met een kogel door zijn hoofd
Het kind is de schaduw van de soldaten
op wacht met geweren pantserwagens en knuppels
het kind is aanwezig bij alle vergaderingen en wetgevingen
het kind loert door de vensters van huizen en in de harten
van moeders
het kind dat alleen maar wilde spelen in de zon bij Nyanga is overal
het kind dat een man is geworden trekt door heel Afrika
het kind dat een reus is geworden trekt door de gehele wereld
Zonder pas
—
Ik schreef
Het kind dat stierf in Ter Apel is niet dood
Niet in Moria
Niet in Aleppo
Niet in Darfur
Niet in Kabul
Niet in Teheran
Niet in Kyiv
Niet in Marioepol
Niet in Rafah
Niet in Tel Aviv
Het kind dat stierf in Ter Apel is niet dood
Het heft haar vuist naar de cirkels van volwassenen
Die liegend om haar heen liepen
In de rij stonden
Om haar tent van haar af te pakken
Geen water te geven
Hekken te plaatsen
haar niet beschermden
geen onderdak gaven
En haar niet verzorgden
Haar niet omarmden
Haar terug de zee op duwden
Europa schreeuwend
En die nog altijd niet uitvergaderd zijn
Het kind woont in de schaduwen in onze huizen
In alle huizen
in Amsterdam, in Rotterdam, in Den Haag, in Naarden, in Bussum
Het kind speelt in waterplassen
Op Lesbos, in Idlib, in de jungle van Calais
Het kind pakt de hand van het kind dat werd doodgeschoten bij Nyanga
Ze stierven onder dezelfde taal
Ze trekken samen door deze wereld
Nog altijd zonder pas.